Het trouwe publiek van Duvel Blues weet het al langer: elk jaar voorzien de programmatoren graag een straffe madam in de line-up van een van de bands. Dit keer ontvingen ze met plezier Karen Lovely, de rijzende ster binnen de blues. Weinig artiesten konden de voorbije jaren zoveel internationale prijzen in de wacht slepen, weinig zangeressen oogsten zoveel bijval op gerenommeerde grote festivals. Bij Karen Lovely staat passie centraal, ze brengt de blues op een manier die haar meer dan eens de vergelijking met grote dames als Bessie Smith of Janis Joplin opleverde. Binnenkort een gevestigde waarde, dit jaar in Puurs op Duvel Blues. Wij spraken even na middernacht met Karen Lovely, na haar geslaagde optreden…

Karen Lovely je startte je muzikale aan de Stille Oceaan in het NW (gevormd door de staten Oregon, Idaho & Washington) van de States. Is dit juist?

Dat klopt, ik begon in het Noord Westen aan de Pacific…

Ben je opgegroeid in een muzikale familie / omgeving? Wanneer wist je dat je een (professionele) zangeres wou worden?

Heel zeker… ik groeide ongetwijfeld op in een muzikale familie. Mijn moeder zong, mijn grootmoeder zong ook veel en mijn grootvader floot de ganse tijd. Zelf zong ik in de kerk en volgde ik pianolessen. Muziek was er overal. Bij mijn grootmoeder luisterde ik naar haar oude platen uit de jaren twintig en dertig. Mijn moeder had ook een uitgebreide platenverzameling en ik luisterde ook vaak naar haar platen. Muziek was er continu en overal…

Ik heb al altijd een zangeres, een muzikante willen worden, maar ik had heel veel schrik om er mee te beginnen o.w.v. mijn “zetelvrees”. Als ik het podium op moest, beefde ik als een rietje om er aan te beginnen… Toen ik in 1987 in Londen begon met zingen, ik had toen een klein trio, was het een ramp en bakte ik er zelf bijna niets van. Dit heeft zo wat geduurd tot in 2007. Toen heb ik tegen mezelf gezegd: het is nu of nooit, ik moet het doen! Ik ging toen iedere week naar blues jams en hoe meer dat ik optrad, hoe minder bang ik was en hoe plezieriger ik het begon te vinden. Uiteindelijk ben ik er in dan toch in geslaagd… Maar toch, ook hier vanavond, voel ik nog altijd voor het optreden de spanning en ben ik heel nerveus voor ik het podium op moet… Eenmaal op het podium, glijdt alles van me af en zeker (zoals hier vandaag) als ik een fantastische begeleidingsband rond me heb.    

Wat zijn je enkele van je muzikale invloeden?

Op deze vraag antwoord ze door haar rechter schouder te ontbloten en me haar tattoos op haar bovenarm te laten zien… We staan oog in oog met meerdere tatoeages van haar “blues woman”. Ze lacht lang en opgewonden als ze onze reactie ziet…

Inderdaad door blues woman als (ze wijst op haar schouder naar) Ma Rainey, Bessie Smith, Nina Simone, Sarah Vaughan, Big Mama Thornton, Etta James… en er zijn ook nog anderen (die er niet opstaan) als Edith Piaf en Maria Callas… Omdat ze allemaal geweldige zangeressen zijn, die heel sterk overkomen en die heel veel indruk op me maken en nalaten. Ik hou van blues muziek, omdat het uit het hart komt, uit de ziel… Bij zangeressen als Piaf en Callas gaat het vooral over emoties en passie. Daar gaat het in de blues om…Het publiek verwacht twee dingen als ze naar een blues optreden komen: op de éérste plaats “emoties”; maar ook willen ze kort bij de artiest staan, ze willen dingen delen. Blues is heel toegankelijk!  Blues artiesten hebben het publiek nodig. Het publiek weet echter ook heel goed wanneer de artiest die voor hen optreedt eerlijk is.   

Op je  eerste album uit 2008 “Lucky Girl” is de laatste track de titel track. Ben je nog steeds een “lucky girl”?
Waarom heb je in deze klassieker van Willie Dixon, de titel veranderd in “Hoochie Coochie Woman”? De woorden “hoochie” en “coochie” zijn niet letterlijk te vertalen.
Wat betekenen de woorden en waar zing je over?

Of ik nog gelukkig ben? (heel resoluut:) JA! Ik ben heel gelukkig en ik voel me goed!

Ik heb de song veranderd van “Hoochie Coochie Man” in “Hoochie Coochie Woman”, omdat Etta James dat nummer ook al zong als “Hoochie Coochie Girl”… en, ik kan moeilijk zingen dat ik een Hoochie Coochie Man ben!

De betekenis van “Hoochie Coochie”?  “Hoochie Coochie” is “mojo”!
“Hoochie” refereert naar alcohol? Ja en neen… “Hooch” betekent zelfgestookte alcohol, maar hier in de song gaat “hoochie coochie” over seks. Origineel is het een dans [nvdr: heel populair in 1893 in de periode rond de wereldtentoonstelling in Chicago], waarin seksualiteit heel provocatief was. Een “hoochie coochie” girl of man in de song is een vrouw of man met een heel sterke seksuele “mojo”, invloed. Over “mojo” bestaan er veel verhalen, maar alles draait rond “hoodoo”, een flanellen zakje met magische dingen als beenderen, dat je bij je draagt en waaraan je een bepaalde waarde, kracht hecht…

Wat betekent de track voor mij persoonlijk? De song gaat over geluk en gelukkig zijn. Ik bevestig hoe ik me voel, want ik ben werkelijk geboren onder een “lucky star”. Ik had een (muzikale) gave en alles is goed afgelopen. Ik had de juiste “mojo”, maar pas op, die zit goed verborgen – zoals bij de meeste vrouwen in een zakje, onder de rok... (opnieuw uitbundig gelach…) 

2011 was voor jou een geweldig jaar: je behaalde drie ‘Blues Music Award Nominations’ voor de ‘Best Contemporary Blues FEMALE ARTIST, BLUES ALBUM and BEST SONG’ (voor je album uit 2010 “Still The Rain”). Was dat jaar je doorbraakjaar? Of, hebben we nog niet alles gekregen van Lovely?

2011: Een fantastisch jaar? 2011was een fantastisch jaar. Maar alles begon al in januari 2010 met de opnamen van “Still The Rain” met (producer) Dennis Walker. Toen gebeurden er nog twee dingen: één, ik slaagde erin om in Memphis (het begon eerst als een spelletje, voor de lol…) mee te mogen doen aan de ‘National Blues Challenge” en twee, ik kon het zelf niet geloven, ik geraakte er tot in de finales en behaalde de tweede plaats! Later in 2010 – in december, nadat mijn album uitkwam in april, werd ik voorgedragen voor drie nominaties [nvdr: female artist – blues album – best song] … maar Buddy Guy won die avond… waarschijnlijk was zijn jurk leuker dan de mijne…

Een doorbreekjaar? Het was niet echt het grote doorbreekjaar, want met “Lucky Girl” stond ik al op #1! Alles ging er toen al heel explosief aan toe.

Het is heel duidelijk: “You ain’t seen nothing yet of Karen Lovely”? Absoluut, maar je moet er voor blijven gaan en je moet altijd trachten om je te verbeteren. Je moet rond je kijken en je moet kijken van wie je wat kunt leren. Ik leerde heel veel van de muzikanten met wie ik samen werkte (van Dennis Walker en Alan Mirikitani) – dit vooral, omdat ze heel veel geduld met me hadden.   

Op je website kan je lezen dat je werkt aan een derde studio album “10 Miles Of Bad Road”. Ben je nog op schema? Release deze zomer? Wat mogen we verwachten?

Moet ik je het ganse verhaal vertellen…? Op schema? We werken er aan om het nieuwe album in juli / augustus te kunnen uitbrengen. Maar, wat is er gebeurd? Ik doe alles in eigen beheer, zonder label en financieel doe ik het met de hulp van de fans. Toen ik er aan begon, waren er al een aantal songs af, maar had ik nog niet het nodige bedrag verzameld om het ganse album te kunnen opnemen. Dus, wat deed en doe ik nog? Verder schrijven en verder geld verzamelen… 

Je werkt nu samen met producer Tony Braunagel & Curtis Salgado. Bepalen zij mee de stijl van het album? Zijn alle songs, nieuwe songs?

Voor de songs en het album, ik heb ondertussen al meer dan tien eigen songs geschreven, werk ik samen met Curtis Salgado en Tony Braunagel. We hebben een demo gemaakt en zijn al in de studio bezig geweest en de resultaten waren goed. Financieel is alles nog niet rond. Werken met deze mensen is duur, so…

De stijl? IK bepaal de stijl van het album, niet zij. Ik heb een bepaald idee, van hoe het nieuwe album moet gaan klinken. Ik wil ditmaal niet alleen blues, maar ook wat meer R&B en Soul. Het begon allemaal met de titel track en hier mee ben ik naar Curtis gegaan. Curtis en Tony helpen me vooral in de studio met het eindplaatje, met het geheel. Alles moet passen, dat is hun werk.  

Je bracht al twee studio albums uit. Zijn ze verschillend? Welk van je zelf je beste album?

Het nieuwe album zal het beste album worden!

Waarom? Omdat ik al jaren werk aan mijn songwriting en dit zal nu moeten blijken. De partners die me helpen - Dave Fleschner en Curtis Salgado - zijn geweldige songwriters. Wat klaar is klinkt heel goed!

Je treedt vaak op en je reist veel, zowel in de States als in Europa. Zijn er vanuit het muzikale standpunt verschillen tussen de States en Europa?

(Overtuigend) JA. Ik denk dat de Amerikaanse blues muzikanten “well received” (erg goed aanvaard) zijn. In Europa liggen de voorwaarden voor de blues artiesten wat anders. Hier moet bijvoorbeeld alles al goedkoper gebeuren…

En het publiek? Je hebt gelijk dat het publiek in Europa meer geïnteresseerd is als dit in de States. Jullie luisteren beter! Canada is meer Europees, er is meer voor de artiest. 

Hoe wil je later herinnerd blijven?

Als iemand die heel passioneel was en eerlijk. Als iemand met een gift, maar ook met een opdracht, een uitdaging. Ik ben er om mensen met muziek bijeen te brengen.

Laatste vraag: Zijn al je muzikale wensen vervuld? Wat zijn je toekomstplannen?

Vervuld? Neen en dat zal ook nooit gebeuren. Er zullen altijd nieuwe uitdagingen zijn of blijven komen, om het nog beter te doen en om de lat nog iets hoger te leggen: betere songs, beter zingen, beter piano spelen en ga zo maar eindeloos door en door en door…

Karen Lovely, bedankt voor je tijd en geniet nog van deze dag!

Eric Schuurmans

meer foto's